Vorig weekend was het alweer tijd voor het enerlaatste pretpark bezoek van dit jaar. De rit naar het noorden van Duitsland was achter de rug en verliep eigenlijk zoals tegenwoordig gewoonlijk op de Duitse snelweg. Met de nodige files, wegwerkzaamheden, en nog meer files. Na een ietwat korte nacht in het hotel, en een heerlijk ontbijt met verse Duitse broodjes, stonden we rond de klok van 10:00 op de zaterdagochtend, geduldig te wachten in de lobby van het Heide Park Adventure Hotel. Nadat we de badges uitgerijkt hadden gekregen, de groepsfoto hadden gemaakt, en een welkomstwoordje hadden gekregen, kon het bezoek echt beginnen.
SubTerra#
Het eerste gedeelte van de dag bestond uit een kijkje achter de schermen van twee van de drie spookhuizen die Heide Park tegenwoordig rijk is. Via één van de personeelsingangen van het park wandelden we in het nog vrijwel verlaten pretpark, naar het eerste spookhuis: SubTerra. SubTerra is het tweede in HeidePark gebouwde spookhuis en vertelt het verhaal van een ondergronds metrostation, ooit bedoeld om gasten makkelijk naar het park te krijgen. Het bouwproject was echter door verschillende omstandigheden stil komen te liggen en is uiteindelijk in de vergetelheid geraakt. Feestgangers hebben het echter ondekt als een ideale geheime locatie voor een ondergrondse rave. En met die informatie, en zin in een feestje hebben we als bezoeker een uitnodiging ontvangen om ons naar het gangenstelsel te begeven om lekker met de voetjes van de vloer te gaan. Eenmaal binnen op de dansvloer kom je er al gauw achter dat alle andere bezoekers zwaar aan de pillen zitten. Verontreinigde pillen nog wel, wat ze in moordlustige zombies heeft doen veranderen. Aan jou als bezoeker om zo snel mogelijk een weg uit het ondergrondse gangenstelsel te vinden… voordat het te laat is…
Goed, “drugs are bad!” dus. Tijdens de rondleiding konden we het spookhuis uitgebreid met de werkverlichting aan bekijken. Mooi om te zien hoeveel aandacht aan de aankleding van alle ruimtes en gangen is gaan zitten. Ondanks dat alle wanden uit hout zijn opgetrokken, is de zichtbare afwerking subliem, met echt tegel en stuck werk. Ook krijgen we te zien hoe de scare acteurs zich eenvoudig door het hele spookhuis kunnen verplaatsen via verborgen openingen en een tussenruimte. Want op het moment dat het huis actief is, zijn er minimaal 15 acteurs actief die je de stuipen op het lijf proberen te jagen. Ook leuk om te horen is dat het spookhuis gebouwd is in de voormalige benedenverdieping van het kantoorpand van Heide Park. De verdieping erboven wordt ook nog steeds als kantoor gebruikt. En ja, veel van de geluiden uit het spookhuis, alsmede het gegil van de bezoekers, zijn boven op het kantoor, tot hilariteit van het personeel, te horen.
Grand Hotel Morton#
We zetten de rondleiding voort en na een korte wandeling zijn we aanbeland bij het eerst gebouwde spookhuis in het park, genaamd: Grand Hotel Morton. Dit keer zijn we uitgenodigd voor de heropening van dit ooit beroemde hotel. Het was in verval geraakt, maar nieuwe eigenaren hebben het opgekocht. En nu, in het jaar 1920, staan we als nieuwe hotelgasten voor de deur, met een reservering voor kamer 13… zou het toeval zijn? Want na het inchecken en binnenwandelen in je kamer, kom je er al gauw achter, dat niet alle gasten nog de kans krijgen om het hotel ook levend weer te verlaten.
Aan de verhalen van onze rondleider te horen is dit het hotel waar ze qua bouw nog het meest trots op zijn. En eigenlijk ook wel terecht merken we tijdens de rondleiding. Ook dit huis is tot in detail gebouwd en ondanks dat nu nog de bedrijfsverlichting aanstaat, ademt het de typische sfeer uit van een hotel uit het begin van de vorige eeuw. Bovenal trots zijn ze op een stuk theatertechniek in de lift scene. Ga het hier niet verklappen hoe en wat er daar precies gebeurd, daarvoor moet je dit hotel maar zelf bezoeken. Ook dit spookhuis is opgebouwd met een aantal aan één gesloten gangen en kamers. Van badkamer, tot keuken, tot kelder met verwarmingsketel. Alles is tot in de puntjes verzorgt. En ook nu weer, geheime doorgangen voor de acteurs, die bijvoorbeeld via geheime achterwanden in kledingkasten, zich tussen de verschillende kamers in het spookhuis kunnen verplaatsen.
Achtbaantijd#
En daarmee was de ochtend al zowat voorbij. Als kers op de taart werden we nog even meegenomen om een kijkje te nemen bij de lifthill en eerste afdaling van denk ik toch wel de trots van het park: Colossos - Kampf der Giganten. En na nog een laatste groepsfoto was het tijd om nu toch echt wat achtbaanritjes te gaan maken.
Als eerste ging de koers naar de in 1983 gebouwde Big Loop door Nederlandse trots Vekoma. De baan is vrijwel een kopie van de Python in de Efteling, ware het niet dat deze uitvoering twee merkwaardig geplaatste rechte stukken heeft. Hoe dan ook, het blijft leuk om zo’n klassieker te doen. Vandaaruit naar de volgende klassieker in het park. De 11 jaar jongere Bobbahn. Ondanks dat de rit van deze baan niet de meest soepelste was, meer standje klappertanden, toch wel een verassing. Naast voor een Bobbaan best wel lange rit, ook nog een heerlijk stukje helix in het donker. Daarna was het meteen op naar de eerste Wing Coaster van Duitsland en wel de Flug der Dämonen. Na Mandrill Mayhem in Chessington World of Adventures, en Swarm in Thorpe Park, pas me derde van dit type. En deze uitvoering evenaart of oversteigd toch eigenlijk wel de beide anderen. Een ontzettend compacte layout met door z’n elementen een paar heerlijke momenten van floater airtime. Niks lekkerders om heerlijke zwevend in je zitje een paar keer de wereld van ondersteboven te zien.
Na een korte lunch was het vervolgens tijd om voor de klok van 17:00 de rest, op Colossos na, van de achtbanen af te werken. Gezien onze lunchlocatie pal langs Krake lag, vervolgden we het achtbaanplezier met deze Dive Coaster. En tja, het blijven “one-trick-ponies”. Coole drop, zeker op de achterste rij waarbij je over de heuvel getrokken wordt. Maar 10 seconden later sta je alweer in het station. Na deze gedaan te hebben was het direct door naar het Wilde Westen gebied van Heide Park voor de “intense” (kuch-kuch) Indy-Blitz. De kinderachtbaan… Blijft koddig om een stel volwassenen vol plezier hier rondjes in te zien maken, maarja, alles voor de credits!
Daarna stond voor nu de laatste baan op de planning, want. Voor onze groep waren tussen 17:00 en 19:00 een drietal tijdsloten gereserveerd voor de spookhuizen. Dus, voordat we ons bij Grand Hotel Morton moesten melden, was het nog even snel een rondje maken in Desert Race. Voor deze baan niks nieuws onder de zon gezien het een exacte kopie is van Rita in het Engelse Alton Towers. Desondanks, een lanceerachtbaan van 0-100km/h in 2,4 seconden, daar zeg je geen nee tegen. En na een snel en soepel ritje op deze baan was het tijd om te gaan griezelen.
Griezelen maar!#
In het begin van deze trip report heb ik al het nodige geschreven over de spookhuizen. Ze nu mee te maken, met acteurs, met geluid, ruimtes vol rook was opzicht een hele andere dimensie. Al met al zijn de spookhuizen in Heide Park bijzondere leuke ervaringen. Maar… ik ben er echt te nuchter voor. Hoezeer iedereen ook z’n best deed, menig moment toch wel meer tranen in me ogen gehad van het lachten dan wat anders. Terwijl je me normaal voor een goeie horror-film wakker mag maken. De plezier factor hebben ze zeker te weten heel erg goed voor elkaar. Maarja, als je in een gang achterna wordt gezeten door een of andere maniak met bebloede bijl die in z’n beste griezelige Duits, “Ik kom je persoonlijk halen!” schreeuwt… tja… raap mij maar op… Misschien was, door de rondleiding van de ochtend, de verassing van wat we binnen konden verwachten ook een beetje weg en speelde dat mee. Evengoed, waren alle drie de spookhuizen goed voor prima vermaak.
Tussen de spookhuizen door hadden we nog een uurtje vrije tijd, en die werd opgevuld met een rit waar denk ik iedereen wel tegenop keek. Maar ja, ik schreef het al eerder, alles voor de credits. En dus stonden we met een paar in de wachtrij van de andere Vekoma achtbaan welke het park rijk is, en wel de SLC Toxic Garden. En als je dan ook nog voor het instappen ziet dat deze baan nog de oude schouderbeugels heeft weet je in een ding zeker. Dat worden rode oortjes. De rit was wat ik ervan verwachte, niet zo ruw als het prototype El Condor in Walibi Holland, maar evengoed alles behalve soepel. Mooie is, toen we ’s ochtends deze baan tijdens de rondleiding voorbij liepen, onze gastheer van het park er zelf ook de spot mee kon drijven, en echt wel weet dat de SLC’s geen favorieten zijn onder de achtbaanliefhebbers.
En daarmee was de dag zowat ten einde. Voor vandaag waren we door het park voorzien van Express Tickets waarmee we voor de achtbanen vrijwel overal de wachtrij hadden kunnen overslaan. En we hadden afgesproken, dat we het ticket voor de trots van het park zouden bewaren tot het laatst. Nu de duisternis al lang en breed was ingezet, was het tijd om het laatste kaartje te verzilveren. Met een nachtritje op de 53 meter hoge en 1344 meter lange Colossos - Kampf der Giganten. M’n eerste houten prefab achtbaan, tevens ook de eerste van dit type ooit gebouwd. Later dit jaar, staat de opvolger van dit type nog op de planning om af te vinken: Balder in het Zweedse attractiepark Liseberg.
En wat maakt deze baan nou zo special? Normaal gesproken wordt het hout tijdens de constructie ter plaatse gezaagd. Maar bij een prefab zijn de baandelen vooraf op maat gesneden, om vervolgens op locatie in elkaar gezet te worden. Naast dat deze contructiemethode goedkoper is, zorgt het ook voor een soepel rit verloop. En dat was te merken tijdens de eerste afdaling. Je glijdt zowat met 110 km/h naar beneden. En wat volgende was de ene heerlijke airtimeheuvel na de andere. Om uiteindelijk, net voor je de remmen induikt, door vuur en rook verzwolgen te worden door de Colossos zelf. Wat een einde van een prachtige dag.
Dag dag!#
Wederom bedankt aan iedereen achter de schermen van ACE Europe voor het organiseren van deze prachtige dag. En natuurlijk aan Heide Park voor de gastvrijheid.